Image Credit: bbcworldservice

කටහඬේ සොඳුරු පියපත් බිඳුණාද

හදවතේ අඳුර විතරක් රැඳුණාද

මඳහසේ සුවඳ අරගෙන ඇදුණාද

නිදහසේ තනිව ඉන්නට හිතුණාද

කැවුඩියන් කරව් නඟනා පිළිරාව

යුග සවන් පෙලයි, පවසන්නද කාට

ඔය හඬින් ගලන් එනකොට අනුරාග

ඉර වුණත් දණින් වැටෙනව හඳ ගාව

දෑස් හීන් කර කොපුළත සුලි එක්කා

රහස් ලිහන මනුසත්කම අපි දැක්කා

රාත්‍රිය දිගයි, එළඹෙද උදනැක්කා

කාන්සිය ඇවිත් හීනෙට තනි රැක්කා

නෙතු පියන් වැසී නෑ, ඔය තවම ඇරී

යන ගමන් මඳක් බලනට හැකිද හැරී

කඳුළකින් හුස්ම ගන්නට මොකද බැරී

පෙනහලුත් බෙදා දුන් විට සහෝදරී

‘මරා‘ ගන්න කොට ගණඳුරු වනන්තරේ

දරා ඉන්න බැරි අතකය සඳුන් හරේ

කතා කරනකොට සටනට නිරන්තරේ

පියා විදාගෙන එනවද හෙමින් සැරේ

නිදන් නැති නදිය නිදි අපි ගං තීරේ

පැතුම් දරා හිටියද හදවත පෑරේ

ඉතින් කොහේ යන්නෙද දැන් නොම තේරේ

උදුම්බරා හිනැහෙන්නැති සංසාරේ

Manjulaමංජුල වෙඩිවර්ධන | Manjula Wediwardhana

2013 සැප්තැම්බර් 09